Hrafnkels
saga
Freysgoða
Hallfreðr
kom
út
ok
reisti
bú
Þat
var
á
dǫgum
Haralds
konungs
ins
hárfagra
,
Halfdanarsonar
ins
svarta
,
Guðrøðarsonar
veiðikonungs
,
Halfdanarsonar
ins
milda
ok
ins
matarilla
,
Eysteinssonar
frets
,
Óláfssonar
trételgju
svíakonungs
,
at
sá
maðr
kom
skipi
sínu
til
Íslands
í
Breiðdal
,
er
Hallfreðr
hét
.
Þat
er
fyrir
neðan
Fljótsdalsherað
.
Þar
var
á
skipi
kona
hans
ok
sonr
,
er
Hrafnkell
hét
.
Hann
var
þá
fimmtán
vetra
gamall
,
mannvǽnn
ok
gerviligr
.
Hallfreðr
setti
bú
saman
.
Um
vetrinn
andaðisk
útlend
ambátt
,
er
Arnþrúðr
hét
,
ok
því
heitir
þat
síðan
á
Arnþrúðarstǫðum
.
En
um
várit
fǿrði
Hallfreðr
bú
sitt
norðr
yfir
heiði
ok
gerði
bú
þar
,
sem
heitir
í
Geitdal
.
Ok
eina
nátt
dreymði
hann
,
at
maðr
kom
at
honum
ok
mǽlti
:
Þar
liggr
þú
,
Hallfreðr
,
ok
heldr
óvarliga
.
Fǿr
þú
á
burt
bú
þitt
ok
vestr
yfir
Lagarfljót
.
Þar
er
heill
þín
ǫll
.
Eftir
þat
vaknar
hann
ok
fǿrir
bú
sitt
út
yfir
Rangá
í
Tungu
,
þar
sem
síðan
heitir
á
Hallfreðarstǫðum
,
ok
bjó
þar
til
elli
.
En
honum
varð
þar
eftir
gǫltr
ok
hafr
,
ok
inn
sama
dag
,
sem
Hallfreðr
var
í
brott
,
hljóp
skriða
á
húsin
,
ok
týndusk
þar
þessir
gripir
,
ok
því
heitir
þat
síðan
í
Geitdal
.
Hrafnkell
reisti
bú
ok
tók
goðorð
Hrafnkell
lagði
þat
í
vanða
sinn
at
ríða
yfir
á
heiðar
á
sumarit
.
Þá
var
Jǫkulsdalr
albyggðr
upp
at
brúm
.
Hrafnkell
reið
upp
eftir
Fljótsdalsheiði
ok
sá
,
hvar
eyðidalr
gekk
af
Jǫkulsdal
.
Sá
dalr
sýndisk
Hrafnkatli
byggiligri
en
aðrir
dalir
,
þeir
sem
hann
hafði
áðr
sét
.
En
er
Hrafnkell
kom
heim
,
beiddi
hann
fǫður
sinn
fjárskiftis
,
ok
sagðisk
hann
bústað
vilja
reisa
sér
.
Þetta
veitir
faðir
hans
honum
,
ok
hann
gerir
sér
bǿ
í
dal
þeim
ok
kallar
á
Aðalbóli
.
Hrafnkell
fekk
Oddbjargar
Skjǫldólfsdóttur
ór
Laxárdal
.
Þau
áttu
tvá
sonu
.
Hét
inn
ellri
Þórir
,
en
inn
yngri
Ásbjǫrn
.
En
þá
er
Hrafnkell
hafði
land
numit
á
Aðalbóli
,
þá
efldi
hann
blót
mikil
.
Hrafnkell
lét
gera
hof
mikit
.
Hrafnkell
elskaði
eigi
annat
goð
meirr
en
Frey
,
ok
honum
gaf
hann
alla
ina
beztu
gripi
sína
halfa
við
sik
.
Hrafnkell
byggði
allan
dalinn
ok
gaf
mǫnnum
land
,
en
vildi
þó
vera
yfirmaðr
þeira
ok
tók
goðorð
yfir
þeim
.
Við
þetta
var
lengt
nafn
hans
ok
kallaðr
freysgoði
,
ok
var
ójafnaðarmaðr
mikill
,
en
menntaðr
vel
.
Hann
þrǫngði
undir
sik
Jǫkulsdalsmǫnnum
til
þingmanna
hans
,
var
linr
ok
blíðr
við
sína
menn
,
en
stríðr
ok
stirðlyndr
við
Jǫkulsdalsmenn
,
ok
fengu
af
honum
engan
jafnað
.
Hrafnkell
stóð
mjǫk
í
einvígjum
ok
bǿtti
engan
mann
fé
,
því
at
engi
fekk
af
honum
neinar
bǿtr
,
hvat
sem
hann
gerði
.
Fljótsdalsherað
er
yfirferðarillt
,
grýtt
mjǫk
ok
blaut
,
en
þó
riðu
þeir
feðgar
jafnan
hvárír
til
annarra
,
því
at
gott
var
í
frǽndsemi
þeira
.
Hallfreði
þótti
sú
leið
torsótt
ok
leitaði
sér
leiðar
fyrir
ofan
fell
þau
,
er
standa
í
Fljótsdalsheraði
.
Fekk
hann
þar
þurrari
leið
ok
lengri
,
ok
heitir
þar
Hallfreðargata
.
Þessa
leið
fara
þeir
einir
,
er
kunnugastir
eru
um
Fljótsdalsherað
.
Frá
Sámi
ok
Eyvindi
ok
frá
Freyfaxa
Bjarni
hét
maðr
,
er
bjó
at
þeim
bǿ
,
er
at
Laugarhúsum
heitir
.
Þat
er
við
Hrafnkelsdal
.
Hann
var
kvángaðr
ok
átti
tvá
sonu
við
konu
sinni
,
ok
hét
annarr
Sámr
,
en
annarr
Eyvindr
,
vǽnir
menn
ok
efniligir
.
Eyvindr
var
heima
með
feðr
sínum
,
en
Sámr
var
kvángaðr
ok
bjó
í
norðanverðum
dalnum
á
þeim
bǿ
,
er
heitir
á
Leikskálum
,
ok
átti
hann
margt
fé
.
Sámr
var
uppivǫzlumaðr
mikill
ok
lǫgkǿnn
,
en
Eyvindr
gerðisk
farmaðr
ok
fór
útan
til
Noregs
ok
var
þar
um
vetrinn
.
Þaðan
fór
hann
ok
út
í
lǫnd
ok
nam
staðar
í
Miklagarði
ok
fekk
þar
góðar
virðingar
af
Grikkjakonungi
ok
var
þar
um
hríð
.
Hrafnkell
átti
þann
grip
í
eigu
sinni
,
er
honum
þótti
betri
en
annarr
.
Þat
var
hestr
brúnmóálóttr
at
lit
,
er
hann
kallaði
Freyfaxa
sinn
.
Hann
gaf
Frey
,
vin
sínum
,
þann
hest
halfan
.
Á
þessum
hesti
hafði
hann
svá
mikla
elsku
,
at
hann
strengði
þess
heit
,
at
hann
skyldi
þeim
manni
at
bana
verða
,
sem
honum
riði
án
hans
vilja
.
Einarr
rézk
smalamaðr
til
Hrafnkels
Þorbjǫrn
hét
maðr
.
Hann
var
bróðir
Bjarna
ok
bjó
á
þeim
bǿ
í
Hrafnkelsdal
,
er
á
Hóli
hét
,
gegnt
Aðalbóli
fyrir
austan
.
Þorbjǫrn
átti
fé
lítit
,
en
ómegð
mikla
.
Sonr
hans
hét
Einarr
,
inn
elzti
.
Hann
var
mikill
ok
vel
mannaðr
.
Þat
var
á
einu
vári
,
at
Þorbjǫrn
mǽlti
til
Einars
,
at
hann
myndi
leita
sér
vistar
nøkkurrar
,
–
því
at
ek
þarf
eigi
meira
forvirki
en
þetta
lið
orkar
,
er
hér
er
,
en
þér
mun
verða
gott
til
vista
,
því
at
þú
ert
mannaðr
vel
.
Eigi
veldr
ástleysi
þessari
brottkvaðning
við
þik
,
því
at
þú
ert
mér
þarfastr
barna
minna
.
Meira
veldr
því
efnaleysi
mitt
ok
fátǿkt
.
En
ǫnnur
bǫrn
mín
gerask
verkmenn
.
Mun
þér
þó
verða
betra
til
vista
en
þeim
.
Einarr
svarar
:
Of
síð
hefir
þú
sagt
mér
til
þessa
,
því
at
nú
hafa
allir
ráðit
sér
vistir
þǽr
,
er
beztar
eru
,
en
mér
þykkir
þó
illt
at
hafa
órval
af
.
Einn
dag
tók
Einarr
hest
sinn
ok
reið
á
Aðalból
.
Hrafnkell
sat
í
stofu
.
Hann
heilsar
honum
vel
ok
glaðliga
.
Einarr
leitar
til
vistar
við
Hrafnkel
.
Hann
svaraði
:
Hví
leitaðir
þú
þessa
svá
síð
,
því
at
ek
mynda
við
þér
fyrstum
tekit
hafa
?
En
nú
hefi
ek
ráðit
ǫllum
hjónum
nema
til
þeirar
einnar
iðju
,
er
þú
munt
ekki
hafa
vilja
.
Einarr
spurði
,
hver
sú
vǽri
.
Hrafnkell
kvazk
eigi
mann
hafa
ráðit
til
smalaferðar
,
en
lézk
mikils
við
þurfa
.
Einarr
kvazk
eigi
hirða
,
hvat
hann
ynni
,
hvárt
sem
þat
vǽri
þetta
eða
annat
,
en
lézk
tveggja
missera
bjǫrg
hafa
vilja
.
Ek
geri
þér
skjótan
kost
,
sagði
Hrafnkell
.
Þú
skalt
reka
heim
fimm
tigu
ásauðar
í
seli
ok
viða
heim
ǫllum
sumarviði
.
Þetta
skalt
u
vinna
til
tveggja
missera
vistar
.
En
þó
vil
ek
skilja
á
við
þik
einn
hlut
sem
aðra
smalamenn
mína
.
Freyfaxi
gengr
í
dalnum
fram
með
liði
sínu
.
Honum
skalt
u
umsjá
veita
vetr
ok
sumar
.
En
varnað
býð
ek
þér
á
einum
hlut
.
Ek
vil
,
at
þú
komir
aldri
á
bak
honum
,
hversu
mikil
nauðsyn
sem
þér
er
á
,
því
ek
hefi
hér
allmikit
um
mǽlt
,
at
þeim
manni
skylda
ek
at
bana
verða
,
sem
honum
riði
.
Honum
fylgja
tolf
hross
.
Hvert
sem
þú
villt
af
þeim
hafa
á
nátt
eða
degi
,
skulu
þér
til
reiðu
.
Ger
nú
sem
ek
mǽli
,
því
at
þat
er
forn
orðskviðr
,
at
eigi
veldr
sá
,
er
varar
annan
.
Nú
veizt
u
,
hvat
ek
hefi
um
mǽlt
.
Einarr
kvað
sér
eigi
mundu
svá
mein
gefit
at
ríða
þeim
hesti
,
er
honum
var
bannat
,
ef
þó
vǽri
mǫrg
ǫnnur
til
.
Einarr
reið
Freyfaxa
Einarr
ferr
nú
heim
eftir
klǽðum
sínum
ok
flytr
heim
á
Aðalból
.
Síðan
var
fǿrt
í
sel
fram
í
Hrafnkelsdal
,
þar
sem
heitir
á
Grjótteigsseli
.
Einari
ferr
allvel
at
um
sumarit
,
svá
at
aldri
verðr
sauðvant
fram
allt
til
miðsumars
,
en
þá
var
vant
nǽr
þrimr
tigum
á
sauðar
eina
nátt
.
Leitar
Einarr
um
alla
haga
ok
finnr
eigi
.
Honum
var
vant
nǽr
viku
.
Þat
var
einn
morgin
,
at
Einarr
gekk
út
snemma
,
ok
er
þá
létt
af
allri
sunnanþokunni
ok
úrinu
.
Hann
tekr
staf
í
hǫnd
sér
,
beizl
ok
þófa
.
Gengr
hann
þá
fram
yfir
ána
Grjótteigsá
.
Hon
fell
fyrir
framan
selit
.
En
þar
á
eyrunum
lá
fé
þat
,
er
heima
hafði
verit
um
kveldit
.
Hann
stǫkkti
því
heim
at
selinu
,
en
ferr
at
leita
hins
,
er
vant
var
áðr
.
Hann
sér
nú
stóðhrossin
fram
á
eyrunum
ok
hugsar
at
hǫndla
sér
hross
nøkkurt
til
reiðar
ok
þóttisk
vita
,
at
hann
myndi
fljótara
yfir
bera
,
ef
hann
riði
heldr
en
gengi
.
Ok
er
hann
kom
til
hrossanna
,
þá
elti
hann
þau
,
ok
váru
þau
nú
skjǫrr
,
er
aldri
váru
vǫn
at
ganga
undan
manni
,
nema
Freyfaxi
einn
.
Hann
var
svá
kyrr
sem
hann
vǽri
grafinn
niðr
.
Einarr
veit
,
at
líðr
morgunninn
,
ok
hyggr
,
at
Hrafnkell
myndi
eigi
vita
,
þótt
hann
riði
hestinum
.
Nú
tekr
hann
hestinn
ok
slǽr
við
beizli
,
lǽtr
þófa
á
bak
hestinum
undir
sik
ok
ríðr
upp
hjá
Grjótárgili
,
svá
upp
til
jǫkla
ok
vestr
með
jǫklunum
,
þar
sem
Jǫkulsá
fellr
undir
þeim
,
svá
ofan
með
ánni
til
Reykjasels
.
Hann
spurði
alla
sauðarmenn
at
seljum
,
ef
nøkkurr
hefði
sét
þetta
fé
,
ok
kvazk
engi
sét
hafa
.
Einarr
reið
Freyfaxa
allt
frá
eldingu
ok
til
miðs
aftans
.
Hestrinn
bar
hann
skjótt
yfir
ok
víða
,
því
at
hestrinn
var
góðr
af
sér
.
Einari
kom
þat
í
hug
,
at
honum
myndi
mál
heim
ok
reka
þat
fyrst
heim
,
sem
heima
var
,
þótt
hann
fyndi
hitt
eigi
.
Reið
hann
þá
austr
yfir
halsa
í
Hrafnkelsdal
.
En
er
hann
kemr
ofan
at
Grjótteigi
,
heyrir
hann
sauðarjarm
fram
með
gilinu
,
þangat
sem
hann
hafði
fram
riðit
áðr
.
Snýr
hann
þangat
til
ok
sér
renna
í
móti
sér
þrjá
tigu
ásauðar
,
þat
sama
sem
hann
vantat
hafði
áðr
viku
,
ok
stǫkkti
hann
því
heim
með
fénu
.
Hestrinn
var
vátr
allr
af
sveita
,
svá
at
draup
ór
hverju
hári
hans
,
var
mjǫk
leirstokkinn
ok
móðr
mjǫk
ákafliga
.
Hann
veltisk
nøkkurum
tolf
sinnum
,
ok
eftir
þat
setr
hann
upp
hnegg
mikit
.
Síðan
tekr
hann
á
mikilli
rás
ofan
eftir
gǫtunum
.
Einarr
snýr
eftir
honum
ok
vill
komask
fyrir
hestinn
ok
vildi
hǫndla
hann
ok
fǿra
hann
aftr
til
hrossa
,
en
hann
var
svá
styggr
,
at
Einarr
komsk
hvergi
í
nándir
honum
.
Hestrinn
hleypr
ofan
eftir
dalnum
ok
nemr
eigi
staðar
,
fyrri
en
hann
kemr
á
Aðalból
.
Þá
sat
Hrafnkell
yfir
borðum
.
ok
er
hestrinn
kemr
fyrir
dyrr
,
hneggjaði
hann
þá
hátt
.
Hrafnkell
mǽlti
við
eina
konu
,
þá
sem
þjónaði
fyrir
borðinu
,
at
hon
skyldi
fara
til
duranna
,
–
því
at
hross
hneggjaði
,
ok
þótti
mér
líkt
vera
hnegg
Freyfaxa
.
Hon
gengr
fram
í
dyrrnar
ok
sér
Freyfaxa
mjǫk
ókrǽsiligan
.
Hon
sagði
Hrafnkeli
,
at
Freyfaxi
var
fyrir
durum
úti
,
mjǫk
óþokkuligr
.
Hvat
mun
garprinn
vilja
,
er
hann
er
heim
kominn
?
segir
Hrafnkell
.
Eigi
mun
þat
góðu
gegna
.
Síðan
gekk
hann
út
ok
sér
Freyfaxa
ok
mǽlti
við
hann
:
Illa
þykkir
mér
,
at
þú
ert
þann
veg
til
gerr
,
fóstri
minn
,
en
heima
hafðir
þú
vit
þitt
,
er
þú
sagðir
mér
til
,
ok
skal
þessa
hefnt
verða
.
Far
þú
til
liðs
þíns
.
En
hann
gekk
þegar
upp
eftir
dalnum
til
stóðs
síns
.
Hrafnkell
vá
Einar
smalamann
Hrafnkell
ferr
í
rekkju
sína
um
kveldit
ok
svaf
af
um
náttina
.
En
um
morgininn
lét
hann
taka
sér
hest
ok
leggja
á
sǫðul
ok
ríðr
upp
til
sels
.
Hann
ríðr
í
blám
klǽðum
.
Øxi
hafði
hann
í
hendi
,
en
ekki
fleira
vápna
.
Þá
hafði
Einarr
nýrekit
fé
í
kvíar
.
Hann
lá
á
kvíagarðinum
ok
talði
fé
,
en
konur
váru
at
mjólka
.
Þau
heilsuðu
honum
.
Hann
spurði
,
hversu
þeim
fǿri
at
.
Einarr
svarar
:
Illa
hefir
mér
at
farit
,
því
at
vant
varð
þriggja
tiga
ásauðar
nǽr
viku
,
en
nú
er
fundinn
.
Hann
kvazk
ekki
at
slíku
telja
–
eða
hefir
ekki
verr
at
farit
?
Hefir
þat
ok
ekki
svá
oft
til
borit
sem
ván
hefir
at
verit
,
at
fjárins
hafi
vant
verit
.
En
hefir
þú
ekki
nøkkut
riðit
Freyfaxa
mínum
inn
fyrra
dag
?
Hann
kvezk
eigi
þrǽta
þess
mega
.
Hrafnkell
svarar
:
Fyrir
hví
reiðst
u
þessu
hrossi
,
er
þér
var
bannat
,
þar
er
hin
váru
nóg
til
,
er
þér
var
lofat
?
Þar
mynda
ek
hafa
gefit
þér
upp
eina
sǫk
,
ef
ek
hefða
eigi
svá
mikit
um
mǽlt
,
en
þó
hefir
þú
vel
við
gengit
.
En
við
þann
átrúnuð
,
at
ekki
verði
at
þeim
mǫnnum
,
er
heitstrengingar
fella
á
sik
,
þá
hljóp
hann
af
baki
til
hans
ok
hjó
hann
banahǫgg
.
Eftir
þat
ríðr
hann
heim
við
svá
búit
á
Aðalból
ok
segir
þessi
tíðendi
.
Síðan
lét
hann
fara
annan
mann
til
smala
í
selinu
.
En
hann
lét
fǿra
Einar
vestr
á
hallinn
frá
selinu
ok
reisti
vǫrðu
hjá
dysinni
.
Þetta
er
kǫlluð
Einarsvarða
,
ok
er
þaðan
haldinn
miðr
aftann
frá
selinu
.
Sámr
tók
við
máli
á
hendr
Hrafnkeli
Þorbjǫrn
spyrr
yfir
á
Hól
víg
Einars
,
sonar
síns
.
Hann
kunni
illa
tíðendum
þessum
.
Nú
tekr
hann
hest
sinn
ok
ríðr
yfir
á
Aðalból
ok
beiðir
Hrafnkel
bǿta
fyrir
víg
sonar
síns
.
Hann
kvazk
fleiri
menn
hafa
drepit
en
þenna
einn
.
Er
þér
þat
eigi
ókunnigt
,
at
ek
vil
engan
mann
fé
bǿta
,
ok
verða
menn
þat
þó
svá
gert
at
hafa
.
En
þó
lǽt
ek
svá
sem
mér
þykki
þetta
verk
mitt
í
verra
lagi
víga
þeira
,
er
ek
hefi
unnit
.
Hefir
þú
verit
nábúi
minn
langa
stund
,
ok
hefir
mér
líkat
vel
til
þín
ok
hvárum
okkar
til
annars
.
Myndi
okkr
Einari
ekki
hafa
annat
smátt
til
orðit
,
ef
hann
hefði
eigi
riðit
hestinum
.
En
vit
munum
oft
þess
iðrask
,
er
vit
erum
of
málgir
,
ok
sjaldnar
mundum
vit
þessa
iðrask
,
þó
at
vit
mǽltim
fǽra
en
fleira
.
Mun
ek
þat
nú
sýna
,
at
mér
þykkir
þetta
verk
mitt
verra
en
ǫnnur
þau
,
er
ek
hefi
unnit
.
Ek
vil
birgja
bú
þitt
með
málnytu
í
sumar
,
en
slátrum
í
haust
.
Svá
vil
ek
gera
við
þik
hvert
misseri
,
meðan
þú
villt
búa
.
Sonu
þína
ok
dǿtr
skulum
vit
í
burtu
leysa
með
minni
forsjá
ok
efla
þau
svá
,
at
þau
mǽtti
fá
góða
kosti
af
því
.
Ok
allt
,
er
þú
veizt
í
mínum
hirzlum
vera
ok
þú
þarft
at
hafa
heðan
af
,
þá
skalt
u
mér
til
segja
ok
eigi
fyrir
skart
sitja
heðan
af
um
þá
hluti
,
sem
þú
þarft
at
hafa
.
Skalt
u
búa
,
meðan
þér
þykkir
gaman
at
,
en
fara
þá
hingat
,
er
þér
leiðisk
.
Mun
ek
þá
annask
þik
til
dauðadags
.
Skulum
vit
þá
vera
sáttir
.
Vil
ek
þess
vǽnta
,
at
þat
mǽli
fleiri
,
at
sjá
maðr
sé
vel
dýrr
.
Ek
vil
eigi
þenna
kost
,
segir
Þorbjǫrn
.
Hvern
vilt
u
þá
?
segir
Hrafnkell
.
Þá
segir
Þorbjǫrn
:
Ek
vil
,
at
vit
takim
menn
til
gerðar
með
okkr
.
Hrafnkell
svarar
:
Þá
þykkisk
þú
jafnmenntr
mér
,
ok
munum
vit
ekki
at
því
sǽttask
.
Þá
reið
Þorbjǫrn
í
brott
ok
ofan
eftir
heraði
.
Hann
kom
til
Laugarhúsa
ok
hittir
Bjarna
,
bróður
sinn
,
ok
segir
honum
þessi
tíðendi
,
biðr
,
at
hann
muni
nøkkurn
hlut
í
eiga
um
þessi
mál
.
Bjarni
kvað
eigi
sitt
jafnmenni
við
at
eiga
,
þar
er
Hrafnkell
er
,
–
en
þó
at
vér
stýrim
penningum
miklum
,
þá
megum
vér
ekki
deila
af
kappi
við
Hrafnkel
,
ok
er
þat
satt
,
at
sá
er
svinnr
,
er
sik
kann
.
Hefir
hann
þá
marga
málaferlum
vafit
,
er
meira
bein
hafa
í
hendi
haft
en
vér
.
Sýnisk
mér
þú
vitlítill
við
hafa
orðit
,
er
þú
hefir
svá
góðum
kostum
neitat
.
Vil
ek
mér
hér
engu
af
skifta
.
Þorbjǫrn
mǽlti
þá
mǫrg
herfilig
orð
til
bróður
síns
ok
segir
því
síðr
dáð
í
honum
sem
meira
lǽgi
við
.
Hann
ríðr
nú
í
brott
,
ok
skiljask
þeir
með
lítilli
blíðu
.
Hann
léttir
eigi
,
fyrr
en
hann
kemr
ofan
til
Leikskála
,
drepr
þar
á
dyrr
.
Var
þar
til
dura
gengit
.
Þorbjǫrn
biðr
Sám
út
ganga
.
Sámr
heilsaði
vel
frǽnda
sínum
ok
bauð
honum
þar
at
vera
.
Þorbjǫrn
tók
því
ǫllu
seint
.
Sámr
sér
ógleði
á
Þorbirni
ok
spyrr
tíðenda
,
en
hann
sagði
víg
Einars
,
sonar
síns
.
Þat
eru
eigi
mikil
tíðendi
,
segir
Sámr
,
þótt
Hrafnkell
drepi
menn
.
Þorbjǫrn
spyrr
,
ef
Sámr
vildi
nøkkura
liðveizlu
veita
sér
.
Er
þetta
mál
þann
veg
,
þótt
mér
sé
nánastr
maðrinn
,
at
þó
er
yðr
eigi
fjarri
hǫggvit
.
Hefir
þú
nøkkut
eftir
sǿmðum
leitat
við
Hrafnkel
?
Þorbjǫrn
sagði
allt
it
sanna
,
hversu
farit
hafði
með
þeim
Hrafnkeli
.
Eigi
hefi
ek
varr
orðit
fyrri
,
segir
Sámr
,
at
Hrafnkell
hafi
svá
boðit
nøkkurum
sem
þér
.
Nú
vil
ek
ríða
með
þér
upp
á
Aðalból
,
ok
fǫrum
vit
lítillátliga
at
við
Hrafnkel
,
ok
vita
,
ef
hann
vill
halda
in
sǫmu
boð
.
Mun
honum
nøkkurn
veg
vel
fara
.
Þat
er
bǽði
,
segir
Þorbjǫrn
,
at
Hrafnkell
mun
nú
eigi
vilja
,
enda
er
mér
þat
nú
eigi
heldr
í
hug
en
þá
,
er
ek
reið
þaðan
.
Sámr
segir
:
Þungt
get
ek
at
deila
kappi
við
Hrafnkel
um
málaferli
.
Þorbjǫrn
svarar
:
Því
verðr
engi
uppreist
yðar
ungra
manna
,
at
yðr
vex
allt
í
augu
.
Hygg
ek
,
at
engi
maðr
muni
eiga
jafnmikil
auvirði
at
frǽndum
sem
ek
.
Sýnisk
mér
slíkum
mǫnnum
illa
farit
sem
þér
,
er
þykkisk
lǫgkǿnn
vera
ok
ert
gjarn
á
smásakir
,
en
villt
eigi
taka
við
þessu
máli
,
er
svá
er
brýnt
.
Mun
þér
verða
ámǽlissamt
,
sem
makligt
er
,
fyrir
því
at
þú
ert
hávaðamestr
ór
ǽtt
várri
.
Sé
ek
nú
,
hvat
sǫk
horfir
.
Sámr
svarar
:
hverju
góðu
ert
u
þá
nǽr
en
áðr
,
þótt
ek
taka
við
þessu
máli
ok
sém
vit
þá
báðir
hrakðir
?
Þorbjǫrn
svarar
:
Þó
er
mér
þat
mikil
hugarbót
,
at
þú
takir
við
málinu
.
Verðr
at
þar
,
sem
má
.
Sámr
svarar
:
Ófúss
geng
ek
at
þessu
.
Meir
geri
ek
þat
fyrir
frǽndsemi
sakar
við
þik
.
En
vita
skalt
u
,
at
mér
þykkir
þar
heimskum
manni
at
duga
,
sem
þú
ert
.
Þá
rétti
Sámr
fram
hǫndina
ok
tók
við
málinu
af
Þorbirni
.
Sámr
ok
Hrafnkell
riðu
til
Alþingis
Sámr
lǽtr
taka
sér
hest
ok
ríðr
upp
eftir
dal
ok
ríðr
á
bǿ
einn
ok
lýsir
víginu
,
fǽr
sér
menn
á
hendr
Hrafnkeli
.
Hrafnkell
spyrr
þetta
ok
þótti
hlǽgiligt
,
er
Sámr
hefir
tekit
mál
á
hendr
honum
.
Leið
nú
á
vetrinn
,
en
at
vári
,
þá
er
komit
var
at
stefnudǫgum
,
ríðr
Sámr
heiman
upp
á
Aðalból
ok
stefnir
Hrafnkeli
um
víg
Einars
.
Eftir
þat
ríðr
Sámr
ofan
eftir
dalnum
ok
kvaddi
búa
til
þingreiðar
,
ok
sitr
hann
um
kyrrt
,
þar
til
er
menn
búask
til
þingreiðar
.
Hrafnkell
sendi
þá
menn
ofan
eftir
dalnum
ok
kvaddi
upp
menn
.
Hann
ferr
ór
þingmǫnnum
sínum
,
sjau
tǫgum
manns
.
Með
þenna
flokk
ríðr
hann
austr
yfir
Fljótsdalsherað
ok
svá
fyrir
vatnsbotninn
ok
um
þveran
hals
til
Skriðudals
ok
upp
eftir
Skriðdal
ok
suðr
á
Ǫxarheiði
til
Berufjarðar
ok
rétta
þingmannaleið
á
Síðu
.
Suðr
ór
Fljótsdal
eru
sjautján
dagleiðir
á
Þingvǫll
.
En
eftir
þat
er
hann
var
á
brott
riðinn
ór
heraði
,
þá
safnar
Sámr
at
sér
mǫnnum
.
Fǽr
hann
mest
til
reiðar
með
sér
einhleypinga
ok
þá
,
er
hann
hafði
saman
kvatt
.
Ferr
Sámr
ok
fǽr
þessum
mǫnnum
vápn
ok
klǽði
ok
vistir
.
Sámr
snýr
aðra
leið
ór
dalnum
.
Hann
ferr
norðr
til
brúa
ok
svá
yfir
brú
ok
þaðan
yfir
Mǫðrudalsheiði
,
ok
váru
í
Mǫðrudal
um
nátt
.
Þaðan
riðu
þeir
til
Herðibreiðstungu
ok
svá
fyrir
ofan
Bláfjǫll
ok
þaðan
í
Króksdal
ok
svá
suðr
á
Sand
ok
kómu
ofan
í
Sauðafell
ok
þaðan
á
Þingvǫll
,
ok
var
þar
Hrafnkell
eigi
kominn
,
ok
fórsk
honum
því
seinna
,
at
hann
átti
lengri
leið
.
Sámr
tjaldar
búð
yfir
sínum
mǫnnum
hvergi
nǽr
því
,
sem
Austfirðingar
eru
vanir
at
tjalda
.
En
nøkkuru
síðar
kom
Hrafnkell
á
þing
.
Hann
tjaldar
búð
sína
,
svá
sem
hann
var
vanr
,
ok
spurði
,
at
Sámr
var
á
þinginu
.
Honum
þótti
þat
hlǽgiligt
.
Þetta
þing
var
harðla
fjǫlmennt
.
Váru
þar
flestir
hǫfðingjar
,
þeir
er
váru
á
Íslandi
.
Sámr
finnr
alla
hǫfðingja
ok
bað
sér
trausts
ok
liðsinnis
,
en
einn
veg
svǫruðu
allir
,
at
engi
kvazk
eiga
svá
gott
Sámi
upp
at
gjalda
,
at
ganga
vildi
í
deild
við
Hrafnkel
goða
ok
hǽtta
svá
sinni
virðingu
,
segja
ok
þat
einn
veg
flestum
farit
hafa
,
þeim
er
þingdeilur
við
Hrafnkel
hafa
haft
,
at
hann
hafi
alla
menn
hrakit
af
málaferlum
þeim
,
er
við
hann
hafa
haft
.
Sámr
gengr
heim
til
búðar
sinnar
,
ok
var
þeim
frǽndum
þungt
í
skapi
ok
uggðu
,
at
þeira
mál
myndi
svá
niðr
falla
,
at
þeir
myndi
ekki
fyrir
hafa
nema
skǫmm
ok
svívirðing
.
Ok
svá
mikla
áhyggju
hafa
þeir
frǽndr
,
at
þeir
njóta
hvárki
svefns
né
matar
,
því
at
allir
hǫfðingjarnir
skárusk
undan
liðsinni
við
þá
frǽndr
,
jafnvel
þeir
,
sem
þeir
vǽntu
,
at
þeim
myndi
lið
veita
.
Sámr
hitti
Þorkel
Þjóstarsson
Þat
var
einn
morgin
snemma
,
at
Þorbjǫrn
karl
vaknar
.
Hann
vekr
Sám
ok
bað
hann
upp
standa
.
Á
ek
ekki
sofa
.
Sámr
stendr
upp
ok
ferr
í
klǽði
sín
.
Þeir
ganga
út
ok
ofan
at
ǫxará
,
fyrir
neðan
brúna
.
Þar
þvá
þeir
sér
.
Þorbjǫrn
mǽlti
við
Sám
:
Þat
er
ráð
mitt
,
at
þú
látir
reka
at
hesta
vára
,
ok
búumk
heim
.
Er
nú
sét
,
at
oss
vill
ekki
annat
en
svívirðing
.
Sámr
svarar
:
Þat
er
vel
,
af
því
at
þú
vildir
ekki
annat
en
deila
við
Hrafnkel
ok
vildir
eigi
þá
kosti
þiggja
,
er
margr
myndi
gjarna
þegit
hafa
,
sá
er
eftir
sinn
náunga
átti
at
sjá
.
Frýðir
þú
oss
mjǫk
hugar
ok
ǫllum
þeim
,
er
í
þetta
mál
vildu
eigi
ganga
með
þér
.
Skal
ek
nú
ok
aldri
fyrr
af
láta
en
mér
þykkir
fyrir
ván
komit
,
at
ek
geta
nøkkut
at
gert
.
Þá
fǽr
Þorbirni
svá
mjǫk
,
at
hann
grǽtr
.
Þá
sjá
þeir
vestan
at
ánni
,
hóti
neðarr
en
þeir
sátu
,
hvar
fimm
menn
gengu
saman
frá
einni
búð
.
Sá
var
hár
maðr
ok
ekki
þrekligr
,
er
fyrstr
gekk
,
í
laufgrǿnum
kyrtli
ok
hafði
búit
sverð
í
hendi
,
réttleitr
maðr
ok
rauðlitaðr
ok
vel
í
yfirbragði
,
ljósjarpr
á
hár
ok
mjǫk
hǽrðr
.
Sá
maðr
var
auðkenniligr
,
því
at
hann
hafði
ljósan
lepp
í
hári
sínu
inum
vinstra
megin
.
Sámr
mǽlti
:
Stǫndum
upp
ok
gǫngum
vestr
yfir
ána
til
móts
við
þessa
menn
.
Þeir
ganga
nú
ofan
með
ánni
,
ok
sá
maðr
,
sem
fyrir
gekk
,
heilsar
þeim
fyrri
ok
spyrr
,
hverir
þeir
vǽri
.
Þeir
sǫgðu
til
sín
.
Sámr
spurði
þenna
mann
at
nafni
,
en
hann
nefndisk
Þorkell
ok
kvazk
vera
Þjóstarsson
.
Sámr
spurði
,
hvar
hann
vǽri
ǽttaðr
eða
hvar
hann
ǽtti
heima
.
Hann
kvazk
vera
vestfirzkr
at
kyni
ok
uppruna
,
en
eiga
heima
í
Þorskafirði
.
Sámr
mǽlti
:
Hvárt
ert
u
goðorðsmaðr
?
Hann
kvað
þat
fjarri
fara
.
Ert
u
þá
bóndi
?
sagði
Sámr
.
Hann
kvazk
eigi
þat
vera
.
Sámr
mǽlti
:
Hvat
manna
ert
u
þá
?
Hann
svarar
:
Ek
em
einn
einhleypingr
.
Kom
ek
út
í
fyrra
vetr
.
Hefi
ek
verit
útan
sjau
vetr
ok
farit
út
í
Miklagarð
,
en
em
handgenginn
Garðskonunginum
,
en
nú
em
ek
á
vist
með
bróður
mínum
,
þeim
er
Þorgeirr
heitir
.
Er
hann
goðorðsmaðr
?
segir
Sámr
.
Þorkell
svarar
:
Goðorðsmaðr
er
hann
víst
um
Þorskafjǫrð
ok
víðara
um
Vestfjǫrðu
.
Er
hann
hér
á
þinginu
?
segir
Sámr
.
Hér
er
hann
víst
.
Hversu
margmennr
er
hann
?
Hann
er
við
sjau
tigu
manna
,
segir
Þorkell
.
Eru
þér
fleiri
brǿðrnir
?
segir
Sámr
.
Er
inn
þriði
,
segir
Þorkell
.
Hverr
er
sá
?
segir
Sámr
.
Hann
heitir
Þormóðr
,
segir
Þorkell
,
ok
býr
í
Gǫrðum
á
Alftanesi
.
Hann
á
Þórdísi
,
dóttur
Þórólfs
Skalla-Grímssonar
frá
Borg
.
Villt
u
nøkkut
liðsinni
okkr
veita
?
segir
Sámr
.
Hvers
þurfit
þit
við
?
segir
Þorkell
.
Liðsinnis
ok
afla
hǫfðingja
,
segir
Sámr
,
því
at
vit
eigum
málum
at
skifta
við
Hrafnkel
goða
um
víg
Einars
Þorbjarnarsonar
,
en
vit
megum
vel
hlíta
okkrum
flutningi
með
þínu
fulltingi
.
Þorkell
svarar
:
Svá
er
sem
ek
sagða
,
at
ek
em
engi
goðorðsmaðr
.
Hví
ert
u
svá
afskifta
gerr
,
þar
sem
þú
ert
hǫfðingjason
sem
aðrir
brǿðr
þínir
?
Þorkell
sagði
:
Eigi
sagða
ek
þér
þat
,
at
ek
ǽtta
þat
eigi
,
en
ek
selda
þat
í
hendr
Þorgeiri
,
bróður
mínum
,
mannaforráð
mitt
,
áðr
en
ek
fór
útan
.
Síðan
hefi
ek
eigi
við
tekit
,
fyrir
því
at
mér
þykkir
vel
komit
,
meðan
hann
varðveitir
.
Gangit
þit
á
fund
hans
,
biðit
hann
ásjá
.
Hann
er
skǫrungr
í
skapi
ok
drengr
góðr
ok
í
alla
staði
vel
menntr
,
ungr
maðr
ok
metnaðargjarn
.
Eru
slíkir
menn
vǽnstir
til
at
veita
ykkr
liðsinni
.
Sámr
segir
:
Af
honum
munum
vit
ekki
fá
,
nema
þú
sért
í
flutningi
með
okkr
.
Þorkell
segir
:
Því
mun
ek
heita
at
vera
heldr
með
ykkr
en
móti
,
með
því
at
mér
þykkir
ǿrin
nauðsyn
til
at
mǽla
eftir
náskyldan
mann
.
Farit
þit
nú
fyrir
til
búðarinnar
ok
gangit
inn
í
búðina
.
Er
mannfolk
í
svefni
.
Þit
munut
sjá
,
hvar
standa
innar
um
þvera
búðina
tvau
húðfǫt
,
ok
reis
ek
upp
ór
ǫðru
,
en
í
ǫðru
hvílir
Þorgeirr
,
bróðir
minn
.
Hann
hefir
haft
kveisu
mikla
í
fǿtinum
,
síðan
hann
kom
á
þingit
,
ok
því
hefir
hann
lítit
sofit
um
nǽtr
.
En
nú
sprakk
fótrinn
í
nótt
,
ok
er
ór
kveisunaglinn
,
en
nú
hefir
hann
sofnat
síðan
ok
hefir
réttan
fótinn
út
undan
fǫtunum
fram
á
fótafjǫlina
sakar
ofrhita
,
er
á
er
á
fǿtinum
.
Gangi
sá
inn
gamli
maðr
fyrir
ok
svá
innar
eftir
búðinni
.
Mér
sýnisk
hann
mjǫk
hrymðr
bǽði
at
sýn
ok
elli
.
Þá
er
þú
,
maðr
,
segir
Þorkell
,
kemr
at
húðfatinu
,
skalt
u
rasa
mjǫk
ok
fall
á
fótafjǫlina
ok
tak
í
tána
þá
,
er
um
er
bundit
,
ok
hnykk
at
þér
ok
vit
,
hversu
hann
verðr
við
.
Sámr
mǽlti
:
Heilráðr
munt
u
okkr
vera
,
en
eigi
sýnisk
mér
þetta
ráðligt
.
Þorkell
svarar
:
Annathvárt
verði
þit
at
gera
,
at
hafa
þat
,
sem
ek
legg
til
,
eða
leita
ekki
ráða
til
mín
.
Sámr
mǽlti
ok
segir
:
Svá
skal
gera
sem
hann
gefr
ráð
til
.
Þorkell
kvazk
mundu
ganga
síðar
,
–
því
at
ek
bíð
manna
minna
.
Þjóstarssynir
hétu
Sámi
liðveizlu
Ok
nú
gengu
þeir
Sámr
ok
Þorbjǫrn
ok
koma
í
búðina
.
Sváfu
þar
menn
allir
.
Þeir
sjá
brátt
,
hvar
Þorgeirr
lá
.
Þorbjǫrn
karl
gekk
fyrir
ok
fór
mjǫk
rasandi
.
En
er
hann
kom
at
húðfatinu
,
þá
fell
hann
á
fótafjǫlina
ok
þrífr
í
tána
,
þá
er
vanmátta
var
,
ok
hnykkir
at
sér
,
en
Þorgeirr
vaknar
við
ok
hljóp
upp
í
húðfatinu
ok
spurði
,
hverr
þar
fǿri
svá
hrapalliga
,
at
hlypi
á
fǿtr
mǫnnum
,
er
áðr
váru
vanmátta
.
En
þeim
Sámi
varð
ekki
at
orði
.
Þá
snaraði
Þorkell
inn
í
búðina
ok
mǽlti
til
Þorgeirs
,
bróður
síns
:
Ver
eigi
svá
bráðr
né
óðr
,
frǽndi
,
um
þetta
,
því
at
þik
mun
ekki
saka
.
En
mǫrgum
teksk
verr
en
vill
,
ok
verðr
þat
mǫrgum
,
at
þá
fá
eigi
alls
gǽtt
jafnvel
,
er
honum
er
mikit
í
skapi
.
En
þat
er
várkunn
,
frǽndi
,
at
þér
sé
sárr
fótr
þinn
,
er
mikit
mein
hefir
í
verit
.
Munt
u
þess
mest
á
þér
kenna
.
Nú
má
ok
þat
vera
,
at
gǫmlum
manni
sé
eigi
ósárari
sonardauði
sinn
,
en
fá
engar
bǿtr
ok
skorti
hvervetna
sjalfr
.
Mun
hann
þess
gersk
kenna
á
sér
,
ok
er
þat
at
vánum
,
at
sá
maðr
gǽti
eigi
alls
vel
,
er
mikit
býr
í
skapi
.
Þorgeirr
segir
:
Ekki
hugða
ek
,
at
hann
mǽtti
mik
þessa
kunna
,
því
at
eigi
drap
ek
son
hans
,
ok
má
hann
af
því
eigi
á
mér
þessu
hefna
.
Eigi
vildi
hann
á
þér
þessu
hefna
,
segir
Þorkell
,
En
fór
hann
at
þér
harðara
en
hann
vildi
,
ok
galt
hann
óskygnleika
síns
,
en
vǽnti
sér
af
þér
nøkkurs
trausts
.
Er
þat
nú
drengskapr
at
veita
gǫmlum
manni
ok
þurftugum
.
Er
honum
þetta
nauðsyn
,
en
eigi
seiling
,
þó
at
hann
mǽli
eftir
son
sinn
,
en
nú
ganga
allir
hǫfðingjar
undan
liðveizlu
við
þessa
menn
ok
sýna
í
því
mikinn
ódrengskap
.
Þorgeirr
mǽlti
:
Við
hvern
eiga
þessir
menn
at
kǽra
?
Þorkell
svaraði
:
Hrafnkell
goði
hefir
vegit
son
hans
Þorbjarnar
saklausan
.
Vinnr
hann
hvert
óverk
at
ǫðru
,
en
vill
engum
manni
sóma
vinna
fyrir
.
Þorgeirr
mǽlti
:
Svá
mun
mér
fara
sem
ǫðrum
,
at
ek
veit
eigi
mik
þessum
mǫnnum
svá
gott
eiga
upp
at
inna
,
at
ek
vilja
ganga
í
deilur
við
Hrafnkel
.
Þykkir
mér
hann
einn
veg
fara
hvert
sumar
við
þá
menn
,
sem
málum
eigu
at
skifta
við
hann
,
at
flestir
menn
fá
lítla
virðing
eða
enga
,
áðr
lúki
,
ok
sé
ek
þar
fara
einn
veg
ǫllum
.
Get
ek
af
því
flesta
menn
ófúsa
til
,
þá
sem
engi
nauðsyn
dregr
til
.
Þorkell
segir
:
Þat
má
vera
,
at
svá
fǿri
mér
at
,
ef
ek
vǽri
hǫfðingi
,
at
mér
þǽtti
illt
at
deila
við
Hrafnkel
.
En
eigi
sýnisk
mér
svá
,
fyrir
því
at
mér
þǽtti
við
þann
bezt
at
eiga
,
er
allir
hrekjask
fyrir
áðr
,
ok
þǽtti
mér
mikit
vaxa
mín
virðing
eða
þess
hǫfðingja
,
er
á
Hrafnkel
gǽti
nøkkura
vík
róit
,
en
minnkask
ekki
,
þó
at
mér
fǿri
sem
ǫðrum
,
fyrir
því
at
má
mér
þat
,
sem
yfir
margan
gengr
.
Hefir
sá
ok
jafnan
,
er
hǽttir
.
Sé
ek
,
segir
Þorgeirr
,
hversu
þér
er
gefit
,
at
þú
villt
veita
þessum
mǫnnum
.
Nú
mun
ek
selja
þér
í
hendr
goðorð
mitt
ok
mannaforráð
,
ok
haf
þú
þat
,
sem
ek
hefi
haft
áðr
,
en
þaðan
af
hǫfum
vit
jǫfnuð
af
báðir
,
ok
veit
tu
þá
þeim
,
er
þú
villt
.
Svá
sýnisk
mér
,
segir
Þorkell
,
sem
þá
muni
goðorð
várt
bezt
komit
,
er
þú
hafir
sem
lengst
.
Ann
ek
engum
svá
vel
sem
þér
at
hafa
,
því
at
þú
hefir
marga
hluti
til
menntar
um
fram
alla
oss
brǿðr
,
en
ek
óráðinn
,
hvat
er
ek
vil
af
mér
gera
at
bragði
.
En
þú
veizt
,
frǽndi
,
at
ek
hefi
til
fás
hlutazk
,
síðan
ek
kom
til
Íslands
.
Má
ek
nú
sjá
,
hvat
mín
ráð
eru
.
Nú
hefi
ek
flutt
sem
ek
mun
at
sinni
.
kann
vera
,
at
Þorkell
leppr
komi
þar
,
at
hans
orð
verði
meir
metin
.
Þorgeirr
segir
:
Sé
ek
nú
,
hversu
horfir
,
frǽndi
,
at
þér
mislíkar
,
en
ek
má
þat
eigi
vita
,
ok
munum
vit
fylgja
þessum
mǫnnum
,
hversu
sem
ferr
,
ef
þú
villt
.
Þorkell
mǽlti
:
Þessa
eins
bið
ek
,
at
mér
þykkir
betr
,
at
veitt
sé
.
Til
hvers
þykkjask
þessir
menn
fǿrir
,
segir
Þorgeirr
,
svá
at
framkvǽmð
verði
at
þeira
máli
?
Svá
er
sem
ek
sagða
í
dag
,
at
styrk
þurfum
vit
af
hǫfðingjum
,
en
málaflutning
á
ek
undir
mér
.
Þorgeirr
kvað
honum
þá
gott
at
duga
,
–
ok
er
nú
þat
til
,
at
búa
mál
til
sem
réttligast
.
En
mér
þykkir
sem
Þorkell
vili
,
at
þit
vitit
hans
,
áðr
dómar
fara
út
.
Munut
þit
þá
hafa
annathvárt
fyrir
ykkart
þrá
nøkkura
hugan
eða
lǽging
enn
meir
en
áðr
ok
hrelling
ok
skapraun
.
Gangit
nú
heim
ok
verit
kátir
,
af
því
at
þess
munu
þit
við
þurfa
,
ef
þit
skulut
deila
við
Hrafnkel
,
at
þit
berit
ykkr
vel
upp
um
hríð
,
en
segi
þit
engum
manni
,
at
vit
hǫfum
liðveizlu
heitit
ykkr
.
Þá
gengu
þeir
heim
til
búðar
sinnar
,
váru
þá
einteitir
.
Menn
undruðusk
þetta
allir
,
hví
þeir
hefði
svá
skjótt
skapskifti
tekit
,
þar
sem
þeir
váru
óglaðir
,
er
þeir
fóru
heiman
.
Sámr
gerði
Hrafnkel
sekan
Nú
sitja
þeir
,
þar
til
er
dómar
fara
út
.
Þá
kveðr
Sámr
upp
menn
sína
ok
gengr
til
lǫgbergs
.
Var
þar
þá
dómr
settr
.
Sámr
gekk
djarfliga
at
dóminum
.
Hann
hefr
þegar
upp
váttnefnu
ok
sótti
mál
sitt
at
réttum
landslǫgum
á
hendr
Hrafnkeli
goða
,
miskviðalaust
með
skǫruligum
flutningi
.
Þessu
nǽst
koma
þeir
Þjóstarssynir
með
mikla
sveit
manna
.
Allir
menn
vestan
af
landi
veittu
þeim
lið
,
ok
sýndisk
þat
,
at
Þjóstarssynir
váru
menn
vinsǽlir
.
Sámr
sótti
málit
í
dóm
,
þangat
til
,
er
Hrafnkeli
var
boðit
til
varnar
,
nema
sá
maðr
vǽri
þar
við
staddr
,
er
lǫgvǫrn
vildi
frammi
hafa
fyrir
hann
at
réttu
lǫgmáli
.
Rómr
varð
mikill
at
máli
Sáms
.
Kvazk
engi
vilja
lǫgvǫrn
fram
bera
fyrir
Hrafnkel
.
Menn
hlupu
til
búðar
Hrafnkels
ok
sǫgðu
honum
,
hvat
um
var
at
vera
.
Hann
veiksk
við
skjótt
ok
kvaddi
upp
menn
sína
ok
gekk
til
dóma
,
hugði
,
at
þar
myndi
lítil
vǫrn
fyrir
landi
.
Hafði
hann
þat
í
hug
sér
at
leiða
smámǫnnum
at
sǿkja
mál
á
hendr
honum
.
Ǽtlaði
hann
at
hleypa
upp
dóminum
fyrir
Sámi
ok
hrekja
hann
af
málinu
.
En
þess
var
nú
eigi
kostr
.
Þar
var
fyrir
sá
mannfjǫlði
,
at
Hrafnkell
komsk
hvergi
nǽr
.
Var
honum
þrǫngt
frá
í
burtu
með
miklu
ofríki
,
svá
at
hann
náði
eigi
at
heyra
mál
þeira
,
er
hann
sóttu
.
Var
honum
því
óhǿgt
at
fǿra
lǫgvǫrn
fram
fyrir
sik
.
En
Sámr
sótti
málit
til
fullra
laga
,
til
þess
er
Hrafnkell
var
alsekr
á
þessu
þingi
.
Hrafnkell
gengr
þegar
til
búðar
ok
lǽtr
taka
hesta
sína
ok
ríðr
á
brott
af
þingi
ok
unði
illa
við
sínar
málalykðir
,
því
at
hann
átti
aldri
fyrr
slíkar
.
Ríðr
hann
þá
austr
Lyngdalsheiði
ok
svá
austr
á
Síðu
,
ok
eigi
léttir
hann
fyrr
en
heima
í
Hrafnkelsdal
ok
sezk
á
Aðalból
ok
lét
sem
ekki
hefði
í
orðit
.
En
Sámr
var
á
þingi
ok
gekk
mjǫk
uppstertr
.
Mǫrgum
mǫnnum
þykkir
vel
þó
,
at
þann
veg
hafi
at
borizk
,
at
Hrafnkell
hafi
hneykju
farit
,
ok
minnask
nú
,
at
hann
hefir
mǫrgum
ójafnað
sýnt
.
Ráðagerð
Þjóstarssona
Sámr
bíðr
til
þess
,
at
slitit
er
þinginu
.
Búask
menn
þá
heim
.
Þakkar
hann
þeim
brǿðrum
sína
liðveizlu
,
en
Þorgeirr
spurði
Sám
hlǽjandi
,
hversu
honum
þǽtti
at
fara
.
Hann
lét
vel
yfir
því
.
Þorgeirr
mǽlti
:
Þykkisk
þú
nú
nøkkuru
nǽr
en
áðr
?
Sámr
mǽlti
:
Beðit
þykki
mér
Hrafnkell
hafa
sneypu
,
er
lengi
mun
uppi
vera
þessi
hans
sneypa
,
ok
er
þetta
við
mikla
fémuni
.
Eigi
er
maðrinn
alsekr
,
meðan
eigi
er
háðr
féránsdómr
,
ok
hlýtr
þat
at
hans
heimili
at
gera
.
Þat
skal
vera
fjórtán
náttum
eftir
vápnatak
.
En
þat
heitir
vápnatak
,
er
alþýða
ríðr
af
þingi
.
En
ek
get
,
segir
Þorgeirr
,
at
Hrafnkell
mun
heim
kominn
ok
ǽtli
at
sitja
á
Aðalbóli
.
Get
ek
,
at
hann
mun
halda
mannaforráð
fyrir
yðr
.
En
þú
munt
ǽtla
at
ríða
heim
ok
setjask
í
bú
þitt
,
ef
þú
náir
,
at
bezta
kosti
.
Get
ek
,
at
þú
hafir
þat
svá
þinna
mála
,
at
þú
kallar
hann
skógarmann
,
en
slíkan
ǿgishjalm
,
get
ek
,
at
hann
beri
yfir
flestum
sem
áðr
,
nema
þú
hljótir
at
fara
nøkkuru
lǽgra
.
Aldri
hirði
ek
þat
,
segir
Sámr
.
Hraustr
maðr
ert
u
,
segir
Þorgeirr
,
ok
þykki
mér
sem
Þorkell
frǽndi
vili
eigi
gera
endamjótt
við
þik
.
Hann
vill
nú
fylgja
þér
,
þar
til
er
ór
slítr
með
ykkr
Hrafnkeli
,
ok
megir
þú
þá
sitja
um
kyrrt
.
Mun
yðr
þykkja
nú
vit
skyldastir
at
fylgja
þér
,
er
vér
hǫfum
áðr
mest
í
fengizk
.
Skulum
vit
nú
fylgja
þér
um
sinns
sakar
í
Austfjǫrðu
,
eða
kannt
u
nøkkura
þá
leið
til
Austfjarða
,
at
eigi
sé
almannavegr
?
Sámr
kvezk
fara
mundu
ina
sǫmu
leið
,
sem
hann
fór
austan
.
Sámr
varð
þessu
feginn
.
Sámr
gerði
Hrafnkel
brott
af
Aðalbóli
Þorgeirr
valði
lið
sitt
ok
lét
sér
fylgja
fjóra
tigu
manna
.
Sámr
hafði
ok
fjóra
tigu
manna
.
Var
þat
lið
vel
búit
at
vápnum
ok
hestum
.
Eftir
þat
ríða
þeir
alla
ina
sǫmu
leið
,
þar
til
er
þeir
koma
í
nǽtrelding
í
Jǫkulsdal
,
fara
yfir
brú
á
ánni
,
ok
var
þetta
þann
morgin
,
er
féránsdóm
átti
at
heyja
.
Þá
spyrr
Þorgeirr
,
hversu
mǽtti
helzt
á
óvart
koma
.
Sámr
kvazk
mundu
kunna
ráð
til
þess
.
Hann
snýr
þegar
af
leiðinni
ok
upp
á
múlann
ok
svá
eftir
halsinum
milli
Hrafnkelsdals
ok
Jǫkulsdals
,
þar
til
er
þeir
koma
útan
undir
fjallit
,
er
bǿrinn
stendr
undir
niðri
á
Aðalbóli
.
Þar
gengu
grasgeilar
í
heiðina
upp
,
en
þar
var
brekka
brǫtt
ofan
í
dalinn
,
ok
stóð
þar
bǿrinn
undir
niðri
.
Þar
stígr
Sámr
af
baki
ok
mǽlti
:
Látum
lausa
hesta
vára
,
ok
geymi
tuttugu
menn
,
en
vér
sex
tigir
saman
hlaupum
at
bǿnum
,
ok
get
ek
,
at
fátt
muni
manna
á
fótum
.
Þeir
gerðu
nú
svá
,
ok
heita
þar
síðan
Hrossageilar
.
Þá
bar
skjótt
at
bǿnum
.
Váru
þá
liðin
rismál
.
Eigi
var
folk
upp
staðit
.
Þeir
skutu
stokki
á
hurð
ok
hlupu
inn
.
Hrafnkell
hvíldi
í
rekkju
sinni
.
Taka
þeir
hann
þaðan
ok
alla
hans
heimamenn
,
þá
er
vápnfǿrir
váru
.
Konur
ok
bǫrn
var
rekit
í
eitt
hús
.
Í
túninu
stóð
útibúr
.
Af
því
ok
heim
á
skálavegginn
var
skotit
váðási
einum
.
Þeir
leiða
Hrafnkel
þar
til
ok
hans
menn
.
Hann
bauð
mǫrg
boð
fyrir
sik
ok
sína
menn
.
En
er
þat
tjáði
eigi
,
þá
bað
hann
mǫnnum
sínum
lífs
,
–
því
at
þeir
hafa
ekki
til
sakar
gert
við
yðr
,
en
þat
er
mér
engi
ósǿmð
,
þótt
þér
drepit
mik
.
Mun
ek
ekki
undan
því
mǽlask
.
Undan
hrakningum
mǽlumk
ek
.
Er
yðr
engi
sǿmð
í
því
.
Þorkell
mǽlti
:
Þat
hǫfum
vér
heyrt
,
at
þú
hafir
lítt
verit
leiðitamr
þínum
óvinum
,
ok
er
vel
nú
,
at
þú
kennir
þess
í
dag
á
þér
.
Þá
taka
þeir
Hrafnkel
ok
hans
menn
ok
bundu
hendr
þeira
á
bak
aftr
.
Eftir
þat
brutu
þeir
upp
útibúrit
ok
tóku
reip
ofan
ór
krókum
,
taka
síðan
knífa
sína
ok
stinga
raufar
á
hásinum
þeira
ok
draga
þar
í
reipin
ok
kasta
þeim
svá
upp
yfir
ásinn
ok
binda
þá
svá
átta
saman
.
Þá
mǽlti
Þorgeirr
:
Svá
er
komit
nú
kosti
yðrum
,
Hrafnkell
,
sem
makligt
er
,
ok
myndi
þér
þykkja
þetta
ólíkligt
,
at
þú
mundir
slíka
skǫmm
fá
af
nøkkurum
manni
,
sem
nú
er
orðit
.
Eða
hvárt
vilt
u
,
Þorkell
,
nú
gera
,
at
sitja
hér
hjá
Hrafnkeli
ok
gǽta
þeira
,
eða
vilt
u
fara
með
Sámi
ór
garði
á
brott
í
ǫrskotshelgi
við
bǿinn
ok
heyja
féránsdóm
á
grjóthól
nøkkurum
,
þar
sem
hvárki
er
akr
né
eng
?
Þetta
skyldi
í
þann
tíma
gera
,
er
sól
vǽri
í
fullu
suðri
.
Þorkell
sagði
:
Ek
vil
hér
sitja
hjá
Hrafnkeli
.
Sýnisk
mér
þetta
starfaminna
.
Þeir
Þorgeirr
ok
Sámr
fóru
þá
ok
háðu
féránsdóm
,
ganga
heim
eftir
þat
ok
tóku
Hrafnkel
ofan
ok
hans
menn
ok
settu
þá
niðr
í
túninu
,
ok
var
sigit
blóð
fyrir
augu
þeim
.
Þá
mǽlti
Þorgeirr
til
Sáms
,
at
hann
skyldi
gera
við
Hrafnkel
slíkt
,
sem
hann
vildi
,
–
því
at
mér
sýnisk
nú
óvandleikit
við
hann
.
Sámr
svarar
:
Tvá
kosti
geri
ek
þér
,
Hrafnkell
,
sá
annarr
,
at
þik
skal
leiða
ór
garði
brott
ok
þá
menn
,
sem
mér
líkar
,
ok
vera
drepinn
.
En
með
því
at
þú
átt
ómegð
mikla
fyrir
at
sjá
,
þá
vil
ek
þess
unna
þér
,
at
þú
sjáir
þar
fyrir
.
ok
ef
þú
villt
líf
þiggja
,
þá
far
þú
af
Aðalbóli
með
allt
lið
þitt
ok
haf
þá
eina
fémuni
,
er
ek
skep
þér
,
ok
mun
þat
harðla
lítit
,
en
ek
skal
taka
staðfestu
þína
ok
mannaforráð
allt
.
Skalt
u
aldri
tilkall
veita
né
þínir
erfingjar
.
hvergi
skalt
u
nǽr
vera
en
fyrir
austan
Fljótsdalsherað
,
ok
máttu
u
nú
eiga
handsǫl
við
mik
,
ef
þú
villt
þenna
upp
taka
.
Hrafnkell
mǽlti
:
Mǫrgum
myndi
betr
þykkja
skjótr
dauði
en
slíkar
hrakningar
,
en
mér
mun
fara
sem
mǫrgum
ǫðrum
,
at
lífit
mun
ek
kjósa
,
ef
kostr
er
.
Geri
ek
þat
mest
sǫkum
sona
minna
,
því
at
lítil
mun
vera
uppreist
þeira
,
ef
ek
dey
frá
.
Þá
er
Hrafnkell
leystr
,
ok
seldi
hann
Sámi
sjalfdǿmi
.
Sámr
skifti
Hrafnkeli
af
fé
slíkt
,
er
hann
vildi
,
ok
var
þat
raunar
lítit
.
Spjót
sitt
hafði
Hrafnkell
með
sér
,
en
ekki
fleira
vápna
.
þenna
dag
fǿrði
Hrafnkell
sik
burt
af
Aðalbóli
ok
allt
sitt
folk
.
Þorkell
mǽlti
þá
við
Sám
:
Eigi
veit
ek
,
hví
þú
gerir
þetta
.
Munt
u
þessa
mest
iðrask
sjalfr
,
er
þú
gefr
honum
líf
.
Sámr
kvað
þá
svá
vera
verða
.
Frá
athǫfnum
Hrafnkels
Hrafnkell
fǿrði
nú
bú
sitt
austr
yfir
Fljótsdalsherað
ok
um
þveran
Fljótsdal
fyrir
austan
Lagarfljót
.
Við
vatnsbotninn
stóð
einn
lítill
bǿr
,
sem
hét
at
Lokhillu
.
Þetta
land
keypti
Hrafnkell
í
skuld
,
því
at
eigi
var
kostrinn
meiri
en
þurfti
til
búhluta
at
hafa
.
Á
þetta
lǫgðu
menn
mikla
umrǿðu
,
hversu
hans
ofsi
hafði
niðr
fallit
,
ok
minnisk
nú
margr
á
fornan
orðskvið
,
at
skǫmm
er
óhófs
ǽvi
.
Þetta
var
skógland
mikit
ok
mikit
merkjum
,
vant
at
húsum
,
ok
fyrir
þat
efni
keypti
hann
landit
lítlu
verði
.
En
Hrafnkell
sá
ekki
mjǫk
í
kostnað
ok
felldi
mǫrkina
,
því
at
hon
var
stór
,
ok
reisti
þar
reisiligan
bǿ
,
þann
er
síðan
hét
á
Hrafnkelsstǫðum
.
Hefir
þat
síðan
verit
kallaðr
jafnan
góðr
bǿr
.
Bjó
Hrafnkell
þar
við
mikil
óhǽgendi
in
fyrstu
misseri
.
Hann
hafði
mikinn
atdrátt
af
fiskinum
.
Hrafnkell
gekk
mjǫk
at
verkum
,
meðan
bǿr
var
í
smíði
.
Hrafnkell
dró
á
vetr
kalf
ok
kið
in
fyrstu
misseri
,
ok
hann
helt
vel
,
svá
at
nǽr
lifði
hvatvetna
þat
,
er
til
ábyrgðar
var
.
Mátti
svá
at
kveða
,
at
náliga
vǽri
tvau
hǫfuð
á
hverju
kvikvendi
.
Á
því
sama
sumri
lagðisk
veiðr
mikil
í
Lagarfljót
.
Af
slíku
gerðisk
mǫnnum
búshǿgendi
í
heraðinu
,
ok
þat
helzt
vel
hvert
sumar
.
Sámr
tók
við
goðorði
ok
frá
Þjóstarssonum
Sámr
setti
bú
á
Aðalbóli
eftir
Hrafnkel
,
ok
síðan
efnir
hann
veizlu
virðuliga
ok
býðr
til
ǫllum
þeim
,
sem
verit
hǫfðu
þingmenn
hans
.
Sámr
býzk
til
at
vera
yfirmaðr
þeira
í
stað
Hrafnkels
.
Menn
játuðusk
undir
þat
ok
hugðu
þó
enn
misjafnt
til
.
Þjóstarssynir
réðu
honum
þat
,
at
hann
skyldi
vera
blíðr
ok
góðr
fjárins
ok
gagnsamr
sínum
mǫnnum
,
styrktarmaðr
hvers
,
sem
hans
þurfu
við
.
Þá
eru
þeir
eigi
menn
,
ef
þeir
fylgja
þér
eigi
vel
,
hvers
sem
þú
þarft
við
.
En
því
ráðum
vit
þér
þetta
,
at
vit
vildim
,
at
þér
tǿkisk
allt
vel
,
því
at
þú
virðisk
okkr
vaskr
maðr
.
Gǽttu
nú
vel
til
,
ok
ver
tu
varr
um
þik
,
af
því
at
vant
er
við
vándum
at
sjá
.
Þjóstarssynir
létu
senda
eftir
Freyfaxa
ok
liði
hans
ok
kváðusk
vilja
sjá
gripi
þessa
,
er
svá
gengu
miklar
sǫgur
af
.
Þá
váru
hrossin
heim
leidd
.
Þeir
brǿðr
líta
á
hrossin
.
Þorgeirr
mǽlti
:
Þessi
hross
lítask
mér
þǫrf
búinu
.
Er
þat
mitt
ráð
,
at
þau
vinni
slíkt
er
þau
megu
til
gagnsmuna
,
þangat
til
er
þau
mega
eigi
lifa
fyrir
aldrs
sǫkum
.
En
hestr
þessi
sýnisk
mér
eigi
betri
en
aðrir
hestar
,
heldr
því
verri
,
at
margt
illt
hefir
af
honum
hlotizk
.
Vil
ek
eigi
,
at
fleiri
víg
hljótisk
af
honum
en
áðr
hafa
af
honum
orðit
.
Mun
þat
nú
makligt
,
at
sá
taki
við
honum
,
er
hann
á
.
Þeir
leiða
nú
hestinn
ofan
eftir
vellinum
.
Einn
hamarr
stendr
niðr
við
ána
,
en
fyrir
framan
hylr
djúpr
.
Þar
leiða
þeir
nú
hestinn
fram
á
hamarinn
.
Þjóstarssynir
drógu
fat
eitt
á
hǫfuð
hestinum
,
taka
síðan
hávar
stengr
ok
hrinda
hestinum
af
fram
,
binda
stein
við
halsinn
ok
týndu
honum
svá
.
Heitir
þar
síðan
Freyfaxahamarr
.
Þar
ofan
frá
standa
goðahús
þau
,
er
Hrafnkell
hafði
átt
.
Þorkell
vildi
koma
þar
.
Lét
hann
fletta
goðin
ǫll
.
Eftir
þat
lǽtr
hann
leggja
eld
í
goðahúsit
ok
brenna
allt
saman
.
Síðan
búask
boðsmenn
í
burtu
.
Velr
Sámr
þeim
ágǽta
gripi
báðum
brǿðrum
,
ok
mǽla
til
fullkominnar
vináttu
með
sér
ok
skiljask
allgóðir
vinir
,
ríða
nú
rétta
leið
vestr
í
Fjǫrðu
ok
koma
heim
í
Þorskafjǫrð
með
virðingu
.
En
Sámr
setti
Þorbjǫrn
niðr
at
Leikskálum
.
Skyldi
hann
þar
búa
,
en
kona
Sáms
fór
til
bús
með
honum
á
Aðalból
,
ok
býr
Sámr
þar
um
hríð
.
Hrafnkell
eignaðisk
goðorð
meira
enn
áðr
Hrafnkell
spurði
austr
í
Fljótsdal
,
at
Þjóstarssynir
hǫfðu
týnt
Freyfaxa
ok
brennt
hofit
.
Þá
svarar
Hrafnkell
:
Ek
hygg
þat
hégóma
at
trúa
á
goð
.
Ok
sagðisk
hann
þaðan
af
aldri
skyldu
á
goð
trúa
,
ok
þat
efndi
hann
síðan
,
at
hann
blótaði
aldri
.
Hrafnkell
sat
á
Hrafnkelsstǫðum
ok
rakaði
fé
saman
.
Hann
fekk
brátt
miklar
virðingar
í
heraðinu
.
Vildi
svá
hverr
sitja
ok
standa
sem
hann
vildi
.
Í
þenna
tíma
kómu
sem
mest
skip
af
Noregi
til
Íslands
.
Námu
menn
þá
sem
mest
land
í
heraðinu
um
Hrafnkels
daga
.
Engi
náði
með
frjálsu
at
sitja
,
nema
Hrafnkel
bǽði
orlofs
.
Þá
urðu
ok
allir
honum
at
heita
sínu
liðsinni
.
Hann
hét
ok
sínu
trausti
.
Lagði
hann
land
undir
sik
allt
fyrir
austan
Lagarfljót
.
Þessi
þinghá
varð
brátt
miklu
meiri
ok
fjǫlmennari
en
sú
,
er
hann
hafði
áðr
haft
.
Hon
gekk
upp
um
Skriðudal
ok
upp
allt
með
Lagarfljóti
.
Var
nú
skipun
á
komin
á
land
hans
.
Maðrinn
var
miklu
vinsǽlli
en
áðr
.
Hafði
hann
ina
sǫmu
skapsmuni
um
gagnsemð
ok
risnu
,
en
miklu
var
maðrinn
nú
vinsǽlli
ok
gǽfari
ok
hǽgri
en
fyrr
at
ǫllu
.
Oft
fundusk
þeir
Sámr
ok
Hrafnkell
á
mannamótum
,
ok
minntusk
þeir
aldri
á
sín
viðskifti
.
Leið
svá
fram
sjau
vetr
.
Sámr
var
vinsǽll
af
sínum
þingmǫnnum
,
því
at
hann
var
hǿgr
ok
kyrr
ok
góðr
órlausna
ok
minntisk
á
þat
,
er
þeir
brǿðr
hǫfðu
ráðit
honum
.
Sámr
var
skartsmaðr
mikill
.
Útkváma
Eyvindar
ok
liðsǫfnuðr
Hrafnkels
Þess
er
getit
,
at
skip
kom
af
hafi
í
Reyðarfjǫrð
,
ok
var
stýrimaðr
Eyvindr
Bjarnason
.
Hann
hafði
útan
verit
sjau
vetr
.
Eyvindr
hafði
mikit
við
gengizk
um
menntir
ok
var
orðinn
inn
vaskasti
maðr
.
Eru
honum
sǫgð
brátt
þau
tíðendi
,
er
gerzk
hǫfðu
,
ok
lét
hann
sér
um
þat
fátt
finnask
.
Hann
var
fáskiftinn
maðr
.
Ok
þegar
Sámr
spyrr
þetta
,
þá
ríðr
hann
til
skips
.
Verðr
nú
mikill
fagnafundr
með
þeim
brǿðrum
.
Sámr
býðr
honum
vestr
þangat
,
en
Eyvindr
tekr
því
vel
ok
biðr
Sám
ríða
heim
fyrir
,
en
senda
hesta
á
móti
varningi
hans
.
Hann
setr
upp
skip
sitt
ok
býr
um
.
Sámr
gerir
svá
,
ferr
heim
ok
lǽtr
reka
hesta
á
móti
Eyvindi
.
Ok
er
hann
hefir
búit
um
varnað
sinn
,
býr
hann
ferð
sína
til
Hrafnkelsdals
,
ferr
upp
eftir
Reyðarfirði
.
Þeir
váru
fimm
saman
.
Inn
sétti
var
skósveinn
Eyvindar
.
Sá
var
íslenzkr
at
kyni
,
skyldr
honum
.
þenna
svein
hafði
Eyvindr
tekit
af
válaði
ok
flutt
útan
með
sér
ok
haldit
sem
sjalfan
sik
.
Þetta
bragð
Eyvindar
var
uppi
haft
,
ok
var
þat
alþýðu
rómr
,
at
fǽri
vǽri
hans
líkar
.
Þeir
ríða
upp
Þórisdalsheiði
ok
ráku
fyrir
sér
sextán
klyfjaða
hesta
.
Váru
þar
húskarlar
Sáms
tveir
,
en
þrír
farmenn
.
Váru
þeir
ok
allir
í
litklǽðum
ok
riðu
við
fagra
skjǫldu
.
Þeir
riðu
um
þveran
Skriðudal
ok
yfir
hals
yfir
til
Fljótsdals
,
þar
sem
heita
Bulungarvellir
,
ok
ofan
á
Gilsáreyri
.
Hon
gengr
austan
at
fljótinu
milli
Hallormsstaða
ok
Hrafnkelsstaða
.
Ríða
þeir
upp
með
Lagarfljóti
fyrir
neðan
vǫll
á
Hrafnkelsstǫðum
ok
svá
fyrir
vatnsbotninn
ok
yfir
Jǫkulsá
at
Skálavaði
.
Þá
var
jafnnǽr
rismálum
ok
dagmálum
.
Kona
ein
var
við
vatnit
ok
þó
léreft
sín
.
Hon
sér
ferð
manna
.
Griðkona
sjá
sópar
saman
léreftunum
ok
hleypr
heim
.
Hon
kastar
þeim
niðr
úti
hjá
viðarkesti
,
en
hleypr
inn
.
Hrafnkell
var
þá
eigi
upp
staðinn
,
ok
nøkkurir
vildarmenn
lágu
í
skálanum
,
en
verkmenn
váru
til
iðnar
farnir
.
Þetta
var
um
heyjaannir
.
Konan
tók
til
orða
,
er
hon
kom
inn
:
Satt
er
flest
þat
,
er
fornkveðit
er
,
at
svá
ergisk
hverr
sem
eldisk
.
Verðr
sú
lítil
virðing
,
sem
snemma
leggsk
á
,
ef
maðr
lǽtr
síðan
sjalfr
af
með
ósóma
ok
hefir
eigi
traust
til
at
reka
þess
réttar
nøkkurt
sinni
,
ok
eru
slík
mikil
undr
um
þann
mann
,
sem
hraustr
hefir
verit
.
Nú
er
annan
veg
þeira
lífi
,
er
upp
vaxa
með
fǫður
sínum
,
ok
þykkja
yðr
einskis
háttar
hjá
yðr
,
en
þá
er
þeir
eru
frumvaxta
,
fara
land
af
landi
ok
þykkja
þar
mestháttar
,
sem
þá
koma
þeir
,
koma
við
þat
út
ok
þykkjask
þá
hǫfðingjum
meiri
.
Eyvindr
Bjarnason
reið
hér
yfir
á
á
Skálavaði
með
svá
fagran
skjǫld
,
at
ljómaði
af
.
Er
hann
svá
menntr
,
at
hefnd
vǽri
í
honum
.
Lǽtr
griðkonan
ganga
af
kappi
.
Hrafnkell
ríss
upp
ok
svarar
henni
:
Kann
vera
,
at
þú
mǽlir
helzti
margt
satt
,
eigi
fyrir
því
at
þér
gangi
gott
til
.
Er
nú
vel
,
at
þér
aukisk
erfiði
.
Far
þú
hart
suðr
á
Víðuvǫllu
eftir
Hallsteinssonum
,
Sighvati
ok
Snorra
.
Bið
þá
skjótt
til
mín
koma
með
þá
menn
,
sem
þar
eru
vápnfǿrir
.
Aðra
griðkonu
sendir
hann
út
á
Hrólfsstaði
eftir
þeim
Hrólfssonum
,
Þórði
ok
Halla
,
ok
þeim
,
sem
þar
váru
vápnfǿrir
.
Þessir
hvárirtveggju
váru
gildir
menn
ok
allvel
menntir
.
Hrafnkell
sendi
ok
eftir
húskǫrlum
sínum
.
Þeir
urðu
alls
áttján
saman
.
Þeir
vápnuðusk
harðfengiliga
,
ríða
þar
yfir
á
sem
hinir
fyrri
.
Hrafnkell
felldi
Eyvind
ok
bar
undan
Þá
váru
þeir
Eyvindr
komnir
upp
á
heiðina
.
Eyvindr
ríðr
,
þar
til
er
hann
kom
vestr
á
miðja
heiðina
.
Þar
heita
Bersagǫtur
.
Þar
er
svarðlaus
mýrr
,
ok
er
sem
ríði
í
efju
eina
fram
,
ok
tók
jafnan
í
kné
eða
í
miðjan
legg
,
stundum
í
kvið
,
þá
er
undir
svá
hart
sem
hǫlkn
.
Þá
er
hraun
stórt
fyrir
vestan
.
Ok
er
þeir
koma
á
hraunit
,
þá
lítr
sveinninn
aftr
ok
mǽlti
til
Eyvindar
:
Menn
ríða
þar
eftir
oss
,
segir
hann
,
eigi
fǽri
en
áttján
.
Er
þar
mikill
maðr
á
baki
í
blám
klǽðum
,
ok
sýnisk
mér
líkt
Hrafnkeli
goða
.
Þó
hefi
ek
nú
lengi
eigi
sét
hann
.
Eyvindr
svarar
:
Hvat
mun
oss
skifta
?
Veit
ek
mér
einskis
ótta
ván
af
reið
Hrafnkels
.
Ek
hefi
honum
eigi
í
móti
gert
.
Mun
hann
eiga
erendi
vestr
til
dals
at
hitta
vini
sína
.
Sveinninn
svarar
:
Þat
býðr
mér
í
hug
,
at
hann
muni
þik
hitta
vilja
.
Ekki
veit
ek
,
segir
Eyvindr
,
til
hafa
orðit
með
þeim
Sámi
,
bróður
mínum
,
síðan
þeir
sǽttusk
.
Sveinninn
svarar
:
Þat
vilda
ek
,
at
þú
ríðir
undan
vestr
til
dals
.
Munt
u
þá
geymðr
.
Ek
kann
skapi
Hrafnkels
,
at
hann
mun
ekki
gera
oss
,
ef
hann
náir
þér
eigi
.
Er
þá
alls
gǽti
,
ef
þín
er
,
en
þá
er
eigi
dýr
í
festi
,
ok
er
vel
,
hvat
sem
af
oss
verðr
.
Eyvindr
sagðisk
eigi
mundu
brátt
undan
ríða
,
–
því
at
ek
veit
eigi
,
hverir
þessir
eru
.
Myndi
þat
mǫrgum
manni
hlǽgiligt
þykkja
,
ef
ek
renn
at
ǫllu
óreyndu
.
Þeir
ríða
nú
vestr
af
hrauninu
.
Þá
er
fyrir
þeim
ǫnnur
mýrr
,
er
heitir
Oxamýrr
.
Hon
er
grǫsug
mjǫk
.
Þar
eru
bleytur
,
svá
at
náliga
er
ófǿrt
yfir
.
Af
því
lagði
Hallfreðr
karl
inar
efri
gǫtur
,
þó
at
þǽr
vǽri
lengri
.
Eyvindr
ríðr
vestr
á
mýrina
.
Lá
þá
drjúgum
í
fyrir
þeim
.
Dvalðisk
þá
mjǫk
fyrir
þeim
.
Hina
bar
skjótt
eftir
,
er
lausir
riðu
.
Ríða
þeir
Hrafnkell
nú
leið
sína
á
mýrina
.
Þeir
Eyvindr
eru
þá
komnir
af
mýrinni
.
Sjá
þeir
þá
Hrafnkel
ok
sonu
hans
báða
.
Þeir
báðu
Eyvind
þá
undan
at
ríða
.
Eru
nú
af
allar
torfǽrur
.
Munt
u
ná
til
Aðalbóls
,
meðan
mýrrin
er
á
millum
.
Eyvindr
svarar
:
Eigi
mun
ek
flýja
undan
þeim
mǫnnum
,
er
ek
hefi
ekki
til
miska
gert
.
Þeir
ríða
þá
upp
á
halsinn
.
Þar
standa
fjǫll
lítil
á
halsinum
.
Útan
í
fjallinu
er
meltorfa
ein
,
blásin
mjǫk
.
Bakkar
hávir
váru
umhverfis
.
Eyvindr
ríðr
at
torfunni
.
Þar
stígr
hann
af
baki
ok
bíðr
þeira
.
Eyvindr
segir
:
Nú
munum
vér
skjótt
vita
þeira
erendi
.
Eftir
þat
gengu
þeir
upp
á
torfuna
ok
brjóta
þar
upp
grjót
nøkkurt
.
Hrafnkell
snýr
þá
af
gǫtunni
ok
suðr
at
torfunni
.
Hann
hafði
engi
orð
við
Eyvind
ok
veitti
þegar
atgǫngu
.
Eyvindr
varðisk
vel
ok
drengiliga
.
Skósveinn
Eyvindar
þóttisk
ekki
krǫftugr
til
orrustu
ok
tók
hest
sinn
ok
ríðr
vestr
yfir
hals
til
Aðalbóls
ok
segir
Sámi
,
hvat
leika
er
.
Sámr
brá
skjótt
við
ok
sendi
eftir
mǫnnum
.
Urðu
þeir
saman
tuttugu
.
Var
þetta
lið
vel
búit
.
Ríðr
Sámr
austr
á
heiðina
ok
at
þar
,
er
vǽttvangit
hafði
verit
.
Þá
er
umskifti
á
orðit
með
þeim
.
Reið
Hrafnkell
þá
austr
frá
verkunum
.
Eyvindr
var
þá
fallinn
ok
allir
hans
menn
.
Sámr
gerði
þat
fyrst
,
at
hann
leitaði
lífs
með
bróður
sínum
.
Var
þat
trúliga
gert
.
Þeir
váru
allir
líflátnir
,
fimm
saman
.
Þar
váru
ok
fallnir
af
Hrafnkeli
tolf
menn
,
en
sex
riðu
burt
.
Sámr
átti
þar
lítla
dvǫl
,
bað
menn
ríða
þegar
eftir
.
Þeir
Hrafnkell
ríða
undan
sem
máttu
ok
hafa
þó
mǿdda
hesta
.
Þá
mǽlti
Sámr
:
Ná
megum
vér
þeim
,
því
at
þeir
hafa
mǽdda
hesta
,
en
vér
hǫfum
alla
hraða
,
ok
mun
nálǽgt
verða
,
hvárt
vér
nám
þeim
eða
eigi
,
áðr
en
þeir
komask
af
heiðinni
.
Þá
var
Hrafnkell
kominn
austr
yfir
Oxamýri
.
Ríða
nú
hvárirtveggju
allt
til
þess
,
at
Sámr
kemr
á
heiðarbrúnina
.
Sá
hann
þá
,
at
Hrafnkell
var
kominn
lengra
ofan
í
brekkurnar
.
Sér
Sámr
,
at
hann
mun
undan
taka
ofan
í
heraðit
.
Hann
mǽlti
þá
:
Hér
munum
vér
aftr
snúa
,
því
at
Hrafnkeli
mun
gott
til
manna
verða
.
Snýr
Sámr
þá
aftr
við
svá
búit
,
kemr
þar
til
,
er
Eyvindr
lá
,
tekr
til
ok
verpr
haug
eftir
hann
ok
félaga
hans
.
Er
þar
ok
kǫlluð
Eyvindartorfa
ok
Eyvindarfjǫll
ok
Eyvindardalr
.
Sámr
ferr
þá
með
allan
varnaðinn
heim
á
Aðalból
.
ok
er
hann
kemr
heim
,
sendir
Sámr
eftir
þingmǫnnum
sínum
,
at
þeir
skyldi
koma
þar
um
morgininn
fyrir
dagmál
.
Ǽtlar
hann
þá
austr
yfir
heiði
.
Verðr
ferð
vár
slík
sem
má
.
Um
kveldit
ferr
Sámr
í
hvílu
,
ok
var
þar
drjúgt
komit
manna
.
Hrafnkell
tók
Sám
ok
setti
honum
kosti
Hrafnkell
reið
heim
ok
sagði
tíðendi
þessi
.
Hann
etr
mat
,
ok
eftir
þat
safnar
hann
mǫnnum
at
sér
,
svá
at
hann
fǽr
sjau
tigi
manna
,
ok
ríðr
við
þetta
vestr
yfir
heiði
ok
kemr
á
óvart
til
Aðalbóls
,
tekr
Sám
í
rekkju
ok
leiðir
hann
út
.
Hrafnkell
mǽlti
þá
:
Nú
er
svá
komit
kosti
þínum
,
Sámr
,
at
þér
myndi
ólíkligt
þykkja
fyrir
stundu
,
at
ek
á
nú
vald
á
lífi
þínu
.
Skal
ek
nú
eigi
vera
þér
verri
drengr
en
þú
vart
mér
.
Mun
ek
bjóða
þér
tvá
kosti
,
at
vera
drepinn
,
hinn
er
annarr
,
at
ek
skal
einn
skera
ok
skapa
okkar
í
milli
.
Sámr
kvazk
heldr
kjósa
at
lifa
,
en
kvazk
þó
hyggja
,
at
hvárrtveggi
myndi
harðr
.
Hrafnkell
kvað
hann
þat
ǽtla
mega
,
–
því
at
vér
eigum
þér
þat
at
launa
,
ok
skylda
ek
halfu
betr
við
þik
gera
,
ef
þess
vǽri
vert
.
Þú
skalt
fara
burt
af
Aðalbóli
ofan
til
Leikskála
,
ok
sezk
þar
í
bú
þitt
.
Skalt
u
hafa
með
þér
auðǿfi
þau
,
sem
Eyvindr
hefir
átt
.
Þú
skalt
ekki
heðan
fleira
hafa
í
fémunum
útan
þat
,
er
þú
hefir
hingat
haft
.
Þat
skalt
u
allt
í
burtu
hafa
.
Ek
vil
taka
við
goðorði
mínu
,
svá
ok
við
búi
ok
staðfestu
.
Sé
ek
,
at
mikill
ávǫxtr
hefir
á
orðit
á
gózi
mínu
,
ok
skalt
u
ekki
þess
njóta
.
Fyrir
Eyvind
,
bróður
þinn
,
skulu
engar
bǿtr
koma
fyrir
því
,
at
þú
mǽltir
herfiliga
eftir
inn
fyrra
frǽnda
þinn
,
ok
hafit
þér
ǿrnar
bǿtr
þó
eftir
Einar
,
frǽnda
yðvarn
,
þar
er
þú
hefir
haft
ríki
ok
fé
sex
vetr
.
En
eigi
þykkir
mér
meira
vert
dráp
Eyvindar
ok
manna
hans
en
meizl
við
mik
ok
mína
menn
.
Þú
gerðir
mik
sveitarrǽkan
,
en
ek
lǽt
mér
líka
,
at
þú
sitir
á
Leikskálum
,
ok
mun
þat
duga
,
ef
þú
ofsar
þér
eigi
til
vansa
.
Minn
undirmaðr
skalt
u
vera
,
meðan
vit
lifum
báðir
.
Máttu
u
ok
til
þess
ǽtla
,
at
þú
munt
því
verr
fara
,
sem
vit
eigumk
fleira
illt
við
.
Sámr
ferr
nú
brott
með
lið
sitt
ofan
til
Leikskála
ok
sezk
þar
í
bú
sitt
.
Sámr
fann
Þjóstarssonu
Nú
skipar
Hrafnkell
á
Aðalbóli
búi
sínum
mǫnnum
.
Þóri
,
son
sinn
,
setr
hann
á
Hrafnkelsstaði
,
hefir
nú
goðorð
yfir
ǫllum
sveitum
.
Ásbjǫrn
var
með
fǫður
sínum
,
því
at
hann
var
yngri
.
Sámr
sat
á
Leikskálum
þenna
vetr
.
Hann
var
hljóðr
ok
fáskiftinn
.
Fundu
margir
þat
,
at
hann
unði
lítt
við
sinn
hlut
.
En
um
vetrinn
,
er
daga
lengði
,
fór
Sámr
við
annan
mann
ok
hafði
þrjá
hesta
yfir
brú
ok
þaðan
yfir
Mǫðrudalsheiði
ok
svá
yfir
Jǫkulsá
uppi
á
fjalli
,
svá
til
Mývatns
,
þaðan
yfir
Fljótsheiði
ok
Ljósavatnsskarð
ok
létti
eigi
fyrr
en
hann
kom
vestr
í
Þorskafjǫrð
.
Er
þar
tekit
vel
við
honum
.
Þá
var
Þorkell
nýkominn
út
ór
fǫr
.
Hann
hafði
verit
útan
fjóra
vetr
.
Sámr
var
þar
viku
ok
hvíldi
sik
.
Síðan
segir
hann
þeim
viðskifti
þeira
Hrafnkels
ok
beiðir
þá
brǿðr
ásjá
ok
liðsinnis
enn
sem
fyrr
.
Þorgeirr
hafði
meiri
svǫr
fyrir
þeim
brǿðrum
í
þat
sinni
,
kvazk
fjarri
sitja
.
Er
langt
á
milli
vár
.
Þóttumk
vér
allvel
í
hendr
þér
búa
,
áðr
vér
gengum
frá
,
svá
at
þér
hefði
hǿgt
verit
at
halda
.
Hefir
þat
farit
eftir
því
,
sem
ek
ǽtlaða
,
þá
er
þú
gaft
Hrafnkeli
líf
,
at
þess
mundir
þú
mest
iðrask
.
Fýstum
vit
þik
,
at
þú
skyldir
Hrafnkel
af
lífi
taka
,
en
þú
vildir
ráða
.
Er
þat
nú
auðsét
,
hverr
vizkumunr
ykkarr
hefir
orðit
,
er
hann
lét
þik
sitja
í
friði
ok
leitaði
þar
fyrst
á
,
er
hann
gat
þann
af
ráðit
,
er
honum
þótti
þér
vera
meiri
maðr
.
Megum
vit
ekki
hafa
at
þessu
gǽfuleysi
þitt
.
Er
okkr
ok
ekki
svá
mikil
fýst
at
deila
við
Hrafnkel
,
at
vit
nennim
at
leggja
þar
við
virðing
okkra
oftar
.
En
bjóða
viljum
vit
þér
hingat
með
skuldalið
þitt
allt
undir
okkarn
áraburð
,
ef
þér
þykkir
hér
skapraunarminna
en
í
nánd
Hrafnkeli
.
Sámr
kvezk
ekki
því
nenna
,
segisk
vilja
heim
aftr
ok
bað
þá
skifta
hestum
við
sik
.
Var
þat
þegar
til
reiðu
.
Þeir
brǿðr
vildu
gefa
Sámi
góðar
gjafar
,
en
hann
vildi
engar
þiggja
ok
sagði
þá
vera
lítla
í
skapi
.
Reið
Sámr
heim
við
svá
búit
ok
bjó
þar
til
elli
.
Fekk
hann
aldri
uppreist
móti
Hrafnkeli
,
meðan
hann
lifði
.
En
Hrafnkell
sat
í
búi
sínu
ok
helt
virðingu
sinni
.
Hann
varð
sóttdauðr
,
ok
er
haugr
hans
í
Hrafnkelsdal
út
frá
Aðalbóli
.
Var
lagit
í
haug
hjá
honum
mikit
fé
,
herklǽði
hans
ǫll
ok
spjót
hans
it
góða
.
Synir
hans
tóku
við
mannaforráði
.
Þórir
bjó
á
Hrafnkelsstǫðum
,
en
Ásbjǫrn
á
Aðalbóli
.
Báðir
áttu
þeir
goðorðit
saman
ok
þóttu
miklir
menn
fyrir
sér
.
Ok
lýkr
þar
frá
Hrafnkeli
at
segja
.